RESOLUCIÓN

SOBRE A INTERVENCIÓN MILITAR EN LIBIA APROBADA POLA PRESIDENCIA EXECUTIVA FEDERAL DE

ESQUERDA UNIDA

¡Non á Guerra!

Cesamento do fogo en Libia

A Presidencia de Esquerda Unida fai un chamamento á comunidade internacional, ás forzas políticas e sociais progresistas para centrar todos os esforzos políticos e diplomáticos co fin de conseguir un cesamento do fogo verificable en Libia que silencie as armas das partes enfrontadas e permita acordar un calendario que garanta a libre autodeterminación do pobo libio.

Esquerda Unida reitera a súa oposición, tal como expresamos no Parlamento Europeo e no Congreso dos Deputados, á zona de exclusión aérea adoptada na Resolución 1973 do Consello de Seguridade de Nacións Unidas, unha medida que so pretexto de protexer á poboación civil e da represión cometida por Gadafi contra o pobo libio, encubría unha operación militar que mostrou a súa verdadeira cara con toda a crueza dos seus obxectivos reais:

1. Apoiar militarmente ás forzas do chamado Consello de Transición Libio.
2. Garantir a subministración de petróleo a Occidente (Libia é o primeiro produtor de petróleo de África con 1.700.000 barrís diarios).
3.  Derrocar a Gadafi

Esta intervención, que xa produciu cuantiosas vítimas civís na zona baixo control do réxime de Gadafi, ameaza con prolongar a guerra civil e os sufrimentos da poboación libia, provocar a inestabilidade na rexión e leva riscos de fractura do Estado libio ou a creación dun novo estado errado.

A Resolución 1973, a pesar de centrarse na eliminación da capacidade de uso das armas aéreas do réxime de Gadafi e os seus sistemas de comunicación e antiaéreos, co fin de axudar e protexer aos civís, deu pé a unha intervención militar coordinada pola OTAN que a converte, na práctica, na forza aérea do Consello de Transición para derrotar militarmente a Gadafi.

A deríva do levantamento nunha guerra civil non se soluciona cunha intervención armada desde o exterior senón aplicando o Dereito internacional.

Ese obxectivo o derrocamento de Gadafi non se contempla na resolución, como tampouco a axuda militar, nin a posible subministración de armas ás forzas armadas do Consello de Transición.

A Conferencia de Londres do pasado 29 de marzo apoiou a posibilidade de fornecer armas á milicia do Consello de Transición a pesar de que na comparecencia de James Stavridis, xefe supremo das forzas da OTAN, realizada un día antes ante o Senado dos EE.UU, afirmase que se detectaron indicios da presenza de Al Qaeda ou Hezbolá entre as forzas rebeldes.

Estamos, ante unha actuación da OTAN que volve converterse nun verdadeiro golpe ao dereito internacional e que está merecendo o rexeitamento, non soamente dos membros do Consello de Seguridade que se abstiveron para manifestar así os seus reservas dunha acción militar (China, Rusia, Alemania, Brasil e India), senón tamén da Liga Árabe e da Unión Africana.

O Goberno de Espanha desde o primeiro momento optou pola opción militarista para acabar co réxime de Gadafi, facilitando o uso das bases de Rota e Morón, e enviando forzas ao servizo dos obxectivos da OTAN.

Esquerda Unida responsabiliza ao presidente Zapatero e á Unión Europea de colaborar estreitamente co réxime ditatorial do coronel Gadafi para garantirse o 90% do petróleo libio e unhas excelentes relacións comerciais.

A cruel represión de Gadafi ao pobo libio pilloulles coas mans na caixa. Os investimentos da familia Gadafi en empresas europeas inmobiliarias, de prensa, deportivas, etc. foron facilitadas e animadas pola Unión Europea.

En decembro de 2007 Gadafi foi recibido con honras militares no Palacio do Pardo polo Rei de Espanha para completar unha axenda de traballo comercial co goberno do presidente Zapatero

Pecháronse acordos para a protección e promoción recíproca de intereses, (APRI), para a cooperación en materia migratoria e un contrato confidencial de venda de armas por valor de 1.500 millóns de euros vulnerando o Código de Conduta para a exportación de armas e material de dobre uso.

Aquela visita criticada publicamente por EU pechouse coa entrega das Chaves de Ouro do Concello de Madrid ao ditador, por parte do alcalde Alberto Ruiz Gallardón, acompanhado polos concelleiros do PP e PSOE, e unha axenda privada para manter unha reunión co seu amigo, o ex presidente Aznar.

O 21 de outubro de 2010 o ministro de Industria do Goberno francés, Christian Estrosi, asinaba en Trípoli un acordo comercial para facilitar entre outras obras, a construción dunha central nuclear en Libia.

Os negocios de Gadafi con Europa deixaron pegada: desde a propiedade dun 3% da empresa Pearson, editora do Financial Estafes, pasando por un 7,5% do club de fútbol Juventus de Turín. Só en Italia Gadafi mantén negocios por valor de 5.000 millóns de dólares.

Ademais desta excelente relación comercial, EU denunciou no seu día o acordo entre a UE e Libia (outubro 2010) sobre política de inmigración pola que se expulsaban a territorio libio de forma automática a toda a inmigración non regularizada sen permitir verificar as peticións de asilo e sen permitir o traballo de ACNUR en territorio libio, e todo iso a cambio de recibir o réxime de Gadafi 50 millóns de euros.

O trato inhumano ás persoas refuxiadas libias ou tunisianas que se dirixen ás costas da UE séguese mantendo na actualidade.

A política exterior e de vecinhanza da Unión Europea foi colaboradora de Ben Ali, Mubarak, Gadafi, como o é na actualidade de Mohamed VI, Netanyahu ou dos países do Golfo Pérsico.

Os instrumentos da Política Europea de Vecinhanza, os Acordos de Asociación, esixen no seu Artigo 2 o respecto aos Dereitos Humanos e ao dereito internacional. A UE nunca esixiu ou conxelado tales acordos por violación de Dereitos Humanos.

A Guarda a 05/04/2011